Ben 8 yaşındayken, kendi halinde bir semt ilkokuluna yürüme mesafesinde gidip gelmiş bir öğrenci olarak, İngilizce bildiğim tek tük cümleler ile adımı söyleyebilir, evet ya da hayır diye cevap verebilirdim ancak.
Dün akşam dut ağacına tırmanmış yiğenim Arda'yı kandırıp eve çıkardıktan sonra ( ki bunu başarmak için onunla marketin meyve reyonuna uğramamız gerekmişti- ne de olsa manavın kasasından alacağınız meyveler ağaçtakilerden daha az tehlikeliydi, ya da biz öyle sanıyoruz) yemek yerken klasik günün nasıl geçti muhabbetine başladık. Birden Ayça (abimin kızı olur yaşı da henüz 3! ) "Hala şaşırsa!" dedi. Ben de şaşırma ifadesi yaptım, tabii bu şaklabanlıklarım başka sıfatlarla biribirini takip etti. Üzül, sevin, mutlu ol, kork. İnanın yazıldığı kadar kolay değil bunlar. Önce şaşırmak için nelere şaşırdığınızı düşünüyorsunuz, sonra da surata o ifadeyi yerleştirmeye uğraşıyorsunuz. Ayça bu ifadeleri Türkçe söylerken, Arda da, kolejde okumanın verdiği ve İngilizce'ye olan yoğun ilgisinden ötürü bored (sıkılmış), suprised (şaşırmış), afraid (korkmuş) demeye başlamıştı ki dizzy de ben koptum. Ve yazımın başındaki yıllara döndüm. İlkokuldayken lambadayı Komefeşura koinçura kame foşera diyerek anca söyleyebilen ben, dizzy kelimesinin baş dönmesi demek olduğunu ise ancak üniversiteden sonra öğrenmiştim. Bu şokla birlikte başı dönen insanı nasıl taklit edebileceğimi bulamadığımdan oyuna da hala otoritesini kullanarak son verdim.
 |
| http://blog.talkingphilosophy.com |
Aziz Nesin bu günleri görse kitabına Arda'yı da ekler miydi diye düşündüm sonra. Eve gidince yine eski kitabımı raftan alıp birkaç hikayeyi okumak lazım. Kitap demişken, ben ilkokulda tam bir Jules Verne fanatiğiydim. Şimdiki çocukların elinde ise nedense hiç görmüyorum. Artık fantastik mi kalmıyor o öyküler, yoksa Saftirik'in Günlük'leri daha mı albenili bilmiyorum ama Eren'e de (ablamın oğlu) Arda'ya da bu yaz bir Jules Verne serisi almak fena fikir değil sanırım.
